وقتی آتش دهکده کوچک ریویل در شمال نیو سوث ولز را هر لحظه به ویرانی نزدیک می کند، جان دانکن هشتاد و سه ساله و شریک زندگیش کاس بانکرد در آلونک پشت خانه در انتظار مرگ هستند.
آقای دانکن تلاش می کند در شرایط خطرناک از فاجعه جلوگیری کند و می گوید: " آهن که آتش نمی گیرد". دختر او که از شهر نیوکسل جریان را پیگیری می کند به خطر قریب الوقوع واقف است.
در عرض چند دقیقه خانه آقای دانکن نابود می شود و بعد نوبت آلونک خواهد بود.
شرایط هر لحظه بدتر می شود و خطوط ارتباطی از کار می افتند. در این لحظه کارول وارد عمل می شود. او از طریق شبکه اجتماعی شرایط خطرناک پدرش را به آتش نشانی منطقه روستایی اطلاع می دهد. آنها آدرس را از کارول می گیرند و آن زوج را تنها یک لحظه قبل از فاجعه به محلی امن انتقال می دهند. آلونک که در مسیر زبانه های آتش قرار می گیرد، تبدیل به خاکستر می شود.
در اثر آتش سوزی گسترده، حدود سی ملک و خانه در رپویل در معرض نابودی است و در طول شب گذشته حدود هزار آتش نشان در حال مهار آتش بودند تا از خانه ها محافظت کنند.
این تصویری ویرانگر است و آقای دانکن امیدوار است دیگر شاهد چنین تصویری نباشد. او تجربه خرابی هایی را که آتش سوزی فصلی کنبرا در سال 2003 به بار آورد با خود به همراه دارد، فاجعه ای که به کشته شدن چهار نفر و ویرانی چهارصد و پنجاه خانه ختم شد. او وسائلش را جمع کرد و برای شروع زندگی دوباره به رپویل رفت.
خانم دانکن عقیده دارد پس از گذشت شانزده سال آن زخم ها برروی ذهن و روح پدرش دوباره سر باز کرده اند. او گفت: " در تماس تلفنی دیروز ساعت سه بعدازظهر پدرم خیلی ترسیده بود و به من گفت که در آلونک پشت خانه پناه می گیرند. او می گریست و می گفت این دقیقا شبیه فاجعه کنبرا است"
خانم دانکن اضافه کرد: "من بعید می دانم او دوباره به ریویل برگردد، ما از او و تصمیم او حمایت می کنیم، ما و مردم دهکده به او کمک می کنیم تا هرطور می خواهد تصمیم بگیرد".
آقای دانکن می داند که خانه رویایی اش ویران شده است، او چشم اندازی را برای دوباره ساختن زندگی خودش در ذهن به تصویر می کشد، تصویری از نگه داشتن لباس هایش تنها در یک کوله پشتی.
.
