Πολυτεχνείο: «Δεν ήμασταν ήρωες, θέλαμε απλά ελευθερία»

Η Καλλιρόη Τσιάτη ζει σήμερα στη Μελβούρνη. Πέρασε τα φοιτητικά της χρόνια στην Αθήνα, από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μέχρι λίγο πριν την πτώση της Χούντας το 1974. Ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973 και για πρώτη φορά μιλά για τις δραματικές εκείνες ημέρες στο SBS Greek

Kalliroe (Roula) Tsiatis / SBS Greek / Panos Apostolou

Με αφορμή τα πενήντα χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση των φοιτητών και φοιτητριών του Μετσόβιου Πολυτεχνίου, το SBS Greek μας αναζήτησε ομογενείς που έζησαν από κοντά τα δραματικά γεγονότα του 1973 στην ελληνική πρωτεύουσα.

Η Καλλιρόη Τσιάτη ήταν φοιτήτρια στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου όταν τανκ της Χούντας των Συνταγματαρχών γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου.

Η κ. Τσιάτη είναι γνωστή στην παροικία της Μελβούρνης και για το εκπαιδευτικό της έργο στα σχολεία της Βικτώριας και για το εικαστικό της έργο, αφού έργα ζωγραφικής και γλυπτά της έχουν εκτεθεί σε αίθουσες τέχνης της Αυστραλίας.

Kalliroe (Roula) Tsiatis in her studio, Melbourne SBS Greek / Panos Apostolou

Αφηγείται στο Ελληνικό Πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας SBS και για πρώτη φορά, την δική της εμπειρία από τις ημέρες του Πολυτεχνείου, ξεκινώντας από τις δύσκολες ημέρες που ασκολούθησαν την επιβολή της δικτατορίας το 1967.

Αρχικά αναφέρεται στην καταγωγή της οικογένειάς από τα βάθη της Μικράς Ασίας, τα προσφυγικά χρόνια στην Αττική, τα φοιτητικά χρόνια και το κλίμα της εποχής, τι προηγήθηκε των γεγονότων του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, το χρονικό της εισβολής του τανκ και πώς ακριβώς τα έζησε όλα αυτά η ίδια και οι συμφοιτητές.

Η κ. Τσιάτη στάθηκε και στη ζωή της μετά τα γεγονότα, για την μετανάστευσή της στην Αυστραλία και τις πρώτες της εικόνες από την Μελβούρνη.

Αποσπάσματα από την συνέντευξη:

«Κλειστήκαμε στο Πολυτεχνείο, μπήκε το τανκ, αρχίσαμε να βγαίνουμε κακήν-κακώς, είχε διπλή σειρά από λοκατζήδες έξω, και με τα αισχρότερα που μπορείς να φανταστείς λόγια, περνούσαμε μέσα από κει.

Στην δική μου την περίπτωση, όπως και σε άλλων παιδιών την περίπτωση, κόλλησαν τα πόδια μου από τον πανικό και δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το ελέγξω πλέον. Ήταν ένας φόβος που είχε μπει στο σύστημά μου πλέον».

«Θυμάμαι είχα δίπλα μου έναν συμφοιτητή μου, τον Καΐλη, τον Γιαννάκη τον Καΐλη, ο οποίος ήταν κοντύτερος από μένα, με έπιασε από τη μέση και με τραβολογούσε στην κυριολεξία και καταλήξαμε σε έναν δρόμο πάνω από το Πολυτεχνείο, σε μια πολυκατοικία.

Μας άφησαν να μπούμε μέσα στο διαμέρισμα, θα ‘μασταν και πάνω από εκατό παιδιά μέσα εκεί μέχρι να κατευνάσουν τα πράγματα και την άλλη μέρα να πάρω λεωφορείο και να γυρίσω στο σπίτι μου.

Και κάποτε τον ανεβάσανε σε μια πολυκατοικία στου Στρέφη και τον πετάξανε από τον πέμπτο όροφο».