نخستین شبی که پاملا (نام مستعار) در سن ۴۲ سالگی همراه با همسر و دو پسرش به خانه پدری‌اش برگشت، احساس عجیبی داشت.
بازگشت به خانه کودکی برای زندگی در کنار والدینش چیزی بود که پاملا هرگز تصورش را نمی‌کرد.
او می‌گوید، از این‌که قرار بود با همسرش در اتاق خواب سابق برادرش بخوابند، در حالی که پدر و مادر و پسرانش زیر همان سقف در اتاق‌های دیگر می‌خوابیدند، احساس بسیار عجیبی داشت.
پاملا در ۲۰ سالگی خانه پدری‌اش را ترک کرد و در ۲۷ سالگی، قبل از این‌که ازدواج کند، آپارتمان دوخوابه‌ای را در لُوَر نورت شور/سواحل شمالی سیدنی خریداری کرد.
برای ۱۴ سال به آسانی می‌توانست از پس پرداخت اقساط ماهانه قرضه مسکن خود برآید.
اما با وضع ممنوعیت سفر از سوی دولت در جریان همه‌گیری کرونا، تجارت ۱۵ ساله خود را از دست داد و تا ماه اکتبر ۲۰۲۲، حدود ۶۰۰۰ دالر بدهکار شد.
با وجود این‌که همسر پاملا پنج روز در هفته در دو شغل جداگانه کار می‌کرد و خودش نیز پنج روز به صورت نیمه‌وقت شاغل بود، درآمد آنها برای تأمین مخارج زندگی شان کافی نبود.
مجموع درآمد سالانه این زوج از شغل‌های گاه‌به‌گاهی شان حدود ۷۰ هزار دالر بود که کفاف اقساط ماهانه ۲۶۰۰ دالری قرضه مسکن ۳۴۰ هزار دالری آنها را نمی‌کرد.
از سوی دیگر، چون هر دوی آنها شغل‌های گاه‌به‌گاهی (کژول) داشتند، هر باری که فرزندان شان مریض می‌شدند یا به یک روز مرخصی نیاز داشتند، درآمد خود را نیز از دست می‌دادند.
والدین پاملا پس از آن‌که متوجه مشکلات مالی او شدند، پیشنهاد کردند که موقتاً به خانه پدری‌اش برگردد و با آنها زندگی کند.
او می‌گوید که سپاس‌گزار والدین خود است و از این‌که آنها در چنین موقعیتی قرار داده، بارها گریسته است.
او با اشاره به خودش می‌گوید: «تو قرار است یک فرد بالغ باشی و بگذاری آنها (پدر و مادرت) زندگی خود را بکنند و تو همه‌چیز را وارونه کرده‌ای.»
جزئیات بیشتر این گزارش را در بالای صفحه بشنوید.
