نیل سال‌ها پیش از سریلانکا فرار کرد و به همراه همسر و فرزند خردسالش به مالزیا رفت و قبل از این‌که سوار قایقی به مقصد آسترالیا شود، چهار سال را در آن‌جا زندگی کرد.
این پناهنده ۴۴ ساله تامیل به اس‌بی‌اس می‌گوید: «ما سریلانکا را ترک کردیم چون جان ما در خطر بود.»
او می‌افزاید: «به مالزیا رسیدیم و در آن‌جا از طرف آژانس پناهندگان سازمان ملل پناهنده شناخته شدیم. اما با وجودی که پناهنده شناخته شده بودیم، هنوز تکلیف ما در مالزیا روشن نبود. پس آن‌جا بود که تصمیم گرفتیم سوار قایقی به مقصد آسترالیا شویم.»
آقای پارا و خانواده‌اش در ماه آگوست ۲۰۱۲ سوار قایقی وارد آب‌های آسترالیا شدند و سپس مطابق سیاست فراساحلی حکومت، به بازداشتگاه جزیره کریسمس برده شدند.
او می‌گوید: «وقتی رسیدم، هیچ مهارتی در زبان انگلیسی نداشتم. در دوران بازداشت ترسیده بودم.»
زنده ماندن به کمک جامعه
خانواده پارا قبل از این‌که در سپتامبر ۲۰۱۳ در بالارات ساکن شوند، چندین ماه را در بازداشتگاه‌های فراساحلی و داخلی، از جمله در داروین و دندینانگ، سپری کردند.
آقای پارا می‌گوید، دلیل ساکن شدنش در سومین شهر بزرگ ایالت ویکتوریا این بود که مقامات اداره مهاجرت برایش گفته بودند درخواست‌های پناهندگان و پناهجویان مستقر در مناطق ریجنال آسترالیا را سریع‌تر پیگیری می‌کنند.
اما به گفته، این وعده روی یخ نوشته بود و حتا ویزه‌های بریجینگ شان را از آن‌ها گرفتند.
او در شرایطی قرار گرفته بود که باید بدون حق کار مخارج خود و خانواده‌اش را تأمین می‌کرد.
آقای پارا شبانه با اداره خدمات اضطراری ایالتی (SES) و همسرش در بخش مراقبت از سالمندان در یک مرکز اجتماعی محلی کار داوطلبانه می‌کنند.
نیل پارا در کنار همسرش سوگا و سه دخترشان. او می‌گوید که خود و همسرش از طریق کار داوطلبانه زبان انگلیسی را یاد گرفته‌اند. Source: Supplied / Neil Para
او می‌گوید: «از آن‌جایی که اجازه نداریم انگلیسی بیاموزیم، به این وسیله توانستیم انگلیسی خود را بهبود بخشیم. با گوش دادن و آمیختن با جامعه، کلاً در آن مدغم شدیم.»
به گفته پارا، اگر کمک و همکاری جامعه بالارات نباشد، او و خانواده‌اش نمی‌توانند مخارج شان را تأمین کنند.
«خانواده من به خاطر سخاوت جامعه بالارات زنده است. ما مدی‌کیر نداریم، مراقبت درمانی نداریم، کمک‌هزینه زندگی نداریم، هیچ‌چه نداریم. جامعه بالارات با هم یک‌جا شدند که کمک کنند. آن‌ها قبض‌ها و کرایه خانه ما را پرداخت می‌کنند.»
پناهندگان و پناهجویانی که قبل از ۱ جنوری ۲۰۱۴ با قایق وارد به آسترالیا آمده‌اند، با قوانین متفاوتی در زمینه رسیدگی به درخواست پناهندگی شان مواجه بودند و گزینه‌های محدودی برای دریافت ویزه دایمی داشتند.
پارا یکی از حدود ۳۰ هزار نفری است که در دسته 'پرونده‌های میراثی' قرار گرفته‌اند.
بر افراد شامل این گروه یک ممنوعیت کلی اعمال شد که از رسیدگی به درخواست پناهندگی آن‌ها جلوگیری می‌کرد، مگر این‌که وزیر مهاجرت طبق صلاحدید شخصی خود کسی را از این ممنوعیت مستثنا کند.
کمیسیون حقوق بشر آسترالیا در سال ۲۰۱۹ در گزارشی گفت که این مجموعه قوانین تعهدات حقوق بشری آسترالیا را نقض می‌کنند.
این سیاست‌های حکومت باعث می‌شدند خانواده‌های پناهنده «بدون هیچ‌گونه منبع درآمد» در جامعه رها شوند. همچنین آن‌ها به مشاوره حقوقی دسترسی محدود داشتند و گزینه‌های زیادی برای درخواست بازبینی در پرونده‌های شان نداشتند.
بلاتکلیفی اثر خود را گذاشته است
در میان افراد و گروه‌هایی که دست کمک به این پناهندگان و پناهجویان دراز کردند، یکی گروه 'روستاییان بالارات آسترالیا برای پناهندگان' بود.
مارگارت اودانل، هماهنگ‌کننده گروه، می‌گوید که جامعه بالارات پشت سر نیل، همسرش سوگا و سه دختر ۱۰ تا ۱۵ ساله آن‌ها متحد شدند.
او می‌گوید: «ما با نیل و خانواده‌اش آشنا شده‌ایم. آن‌ها کارهای داوطلبانه زیادی در جامعه انجام می‌دهند.»
او می‌افزاید: «این به نفع عموم، به‌ویژه جامعه بالارات و سایر آشنایان این خانواده است که به آن‌ها ویزه دایمی داده شود تا بتوانند به زندگی خود برسند.»
«مشکل دیگر این است که وقتی اطفال آن‌ها ۱۷ ساله شوند، به خاطر قوانینی که وجود دارند، شاید اجازه ادامه تحصیل نداشته باشند.»
به گفته خانم اودانل، اگرچه خانواده پارا در وضعیت بدی به‌سر می‌برند، اما هزاران نفر دیگر نیز با ویزه‌های بریجینگ دارای محدودیت‌های کاری و عدم دسترسی به مدی‌کیر یا حمایت آموزشی در جامعه آسترالیا زندگی می‌کنند.
او می‌گوید: «بلاتکلیفی اصلاً برای سلامت روانی افراد خوب نیست. آن‌ها می‌توانند سهم خود را در جامعه داشته باشند و دارند. آن‌ها به اندازه کافی رنج دیده‌اند.»
به گفته مدافعان، حدود ۱۲ هزار پناهنده و پناهجوی شامل دسته پرونده‌های میراثی از برنامه اعطای ویزه دایمی حکومت فدرال که در ماه فبروری سال جاری اعلام شد، محروم مانده‌اند.
حکومت گفته است که به حدود ۱۹ هزار نفر دیگر شامل این دسته که ویزه‌های موسوم به حفاظت موقت (TPV) یا پناهگاه امن (SHEV) دارند، اقامت دایم می‌دهد.
نیل و خانواده‌اش در میان ۱۲ هزار نفری هستند که از این برنامه حکومت محروم شده‌اند.
LISTEN TO
Research links immigration detention with post-traumatic stress disorder
SBS News
05:11
خانم اودانل می‌گوید، بعد از بیش از یک دهه، زمان آن رسیده که حکومت آسترالیا فصل سیاست بازداشت فرامرزی خود را ببندد.
«وقت آن است که اعلام عفو کنیم. افرادی که ۱۰ سال است این‌جا هستند و از آزمون شخصیت و همه این چیزها موفق بیرون آمده‌اند، باید ویزه دایمی دریافت کنند.»
سیاست بازداشت فراساحلی آسترالیا ۱۰ سال پیش در چنین روزی (۱۹ جولای) از سوی نخست‌وزیر وقت کیوین راد اعلام شد. تحت این سیاست، پناهندگان و پناهجویانی که از راه دریا به آسترالیا می‌آمدند، در خارج از کشور بازداشت می‌شدند و از اسکان دایمی در این کشور محروم بودند.
محققان در 'مرکز کالدور برای حقوق بین‌المللی پناهندگان، هزینه سیاست پردازش فراساحلی آسترالیا را در شش سال منتهی به ۲۰۲۰، ۸.۳ میلیارد دالر برآورد می‌کنند. تحقیقات این مرکز نشان می‌دهند که هزینه سالانه بازداشت یک پناهجو در پاپوا گینه نو یا نارو بالغ بر ۳.۴ میلیون دالر بوده است.
پیاده‌روی 'برای آزادی'
پارا می‌گوید که ایده پیاده‌روی ۱۰۰۰ کیلومتری زمانی به ذهنش خطور کرد که درباره واکنش‌ها به تحصن چهارروزه شان در جلو پارلمان فدرال در کانبرا در ماه مارچ سال جاری فکر می‌کرد.
او می‌گوید: «احساس می‌کنم که دیده شدیم، اما شنیده نشدیم.»
«تک‌تک سیاست‌مداران از کنار ما گذشتند، اما نیامدند که با ما صحبت کنند.»
و این واکنش او را واداشت که 'اتحادیه پناهندگان آسترالیا' را راه‌اندازی کند و برای جلب توجه به وضعیت اسفناک خانواده خود و سایر دارندگان ویزه‌های بریجینگ، پروژه پیاده‌روی را راه‌اندازی کند.
نیل پارا می‌گوید که قصد دارد فاصله هزار کیلومتری بالارات تا سیدنی را در یک‌ماه طی کند. Source: Supplied / Peter Kervarec
او می‌گوید: «من واقعاً از پیام وزیر [اندرو] جایلز درباره دارندگان ویزه‌های حفاظت موقت و پناهگاه امن استقبال می‌کنم، اما او باید به دارندگان ویزه‌های بریجینگ ای (E) و ما نیز فکر کند.»
«آن‌ها (دارندگان ویزه‌های بریجینگ با حق کار) کار می‌کنند و مالیات می‌پردازند و ما (همسرم و من) کار داوطلب می‌کنیم. بگذارید ما هم بلاتکلیف نمانیم.»
آقای پارا قصد دارد سفر ۱۰۰۰ کیلومتری‌اش را از اول ماه آگوست از شهر بالارات آغاز کند. او در نظر دارد روزانه حدود ۳۰ کیلومتر را با پای پیاده طی کند و ظرف یک‌ماه به دفتر نخست‌وزیر آنتونی آلبانیزی در سیدنی برسد. در آن‌جا، دادخواستی با ۱۱ هزار امضا را پیشکش خواهد کرد که خواستار «عدالت» برای پناهندگانی است که بیش از یک‌دهه در آسترالیا زندگی کرده‌اند.
گروه روستاییان بالارات آسترالیا برای پناهندگان و سایر شبکه‌های حقوق بشری در این سفر از او حمایت تدارکاتی خواهند کرد.
او می‌گوید: «بین بالارات و سیدنی تیم بزرگی برای حمایت از این کار دارم، آن‌ها تدارکات را سازماندهی می‌کنند. بدون کمک آن‌ها، قطعاً نمی‌توانم این کار را انجام دهم. آن‌ها حامیان ما هستند. آن‌ها فرشتگان ما هستند. بدون آن‌ها، ما نمی‌توانیم این کار انجام دهیم.»
بشنوید:
گزارش جدید: بازداشت پناهندگان احتمال ابتلای آن‌ها به 'پی‌تی‌اس‌دی' را چندبرابر می‌کند
SBS Dari
07:06
به گفته پارا، این سفر به قدرت ذهنی و جسمی زیادی نیاز دارد و او خودش را برای آن آماده کرده است.
«بعد از ۱۱ سال، این وضعیت تحمل‌ناپذیر است. من و خانواده‌ام می‌خواهیم برای آینده برنامه‌ریزی کنیم. ما آزادی می‌خواهیم.»
«اگر بتوانم بدون تکیه بر دیگران ... به تنهایی، چیزی برای خانواده‌ام بسازم، چیزی برای جامعه بسازم، این برای من آزادی است.»
با وزارت امور داخله آسترالیا برای اظهار نظر در این باره تماس گرفته شده است.
