'نمی‌توانستیم کرایه بپردازیم'؛ بحران اجاره مسکن و دشواری آغاز زندگی دوباره برای پناهندگان

گرانی بیش‌ازحد در بازار اجاره مسکن در سیدنی یا ملبورن به اندازه کافی سخت هست، اما برای پناهندگان یا پناهجویانی که اجازه کار ندارند، خیلی سخت است.

A woman in a headscarf looks on with a house seen in the background

بهاره صمیمی مجبور بود برای پرداخت کرایه خانه‌اش منتظر پرداختی سنترلینک بماند. Source: AAP / James Ross

بهاره صمیمی ماه‌ها پس از آن‌که برای فرار از سلطه طالبان در افغانستان سوار هواپیمای نظامی آسترالیا شد، با عجله سوار قطار می‌شد تا به قرارهای زودهنگام خود با مشاوران املاک در ملبورن برسد.

این بازیکن ۲۳ ساله تیم ملی فوتبال زنان افغانستان و دانشجوی طب دندان/دندان‌پزشکی، بعد از سقوط کابل در آگوست ۲۰۲۱ ابتدا با پروازهای نجات ارتش آسترالیا برای رسیدگی به بریزبین آورده شد و سپس در سپتامبر ۲۰۲۱ در ملبورن مستقر شد.

خانم صمیمی که ویزه پناهندگی موقت داشت، اجازه کار نداشت و برای شروع زندگی خود به کمک‌هزینه سنترلینک متکی بود.

او به خبرگزاری اسوشیتدپرس آسترالیا (AAP) می‌گوید: «دو ماه طول کشید تا خانه‌ای را پیدا کنیم که توانایی پرداخت کرایه آن را داشته باشیم.»

«ما در گوگل برای خانه کرایی/اجاره‌ای جست‌وجو می‌کردیم، به صورت آنلاین درخواست می‌دادیم، که با نحوه اجاره کردن در افغانستان بسیار متفاوت بود و با ارائه معرف و بقیه چیزهایش برای ما روندی ناآشنا بود، اما به هرحال مجبور بودیم انجامش دهیم.»
او هیچ‌گونه سابقه اجاره در آسترالیا یا صورت‌پرداخت از یک شغل ثابت نداشت که اعتبار خود را اثبات کند و به همین دلیل، پیوسته جواب رد می‌گرفت.

او می‌گوید: «در آن زمان حتا نمی‌توانستم به درستی انگلیسی صحبت کنم.»

«نمی‌دانستم کدام قطار را بگیرم، اما اعضای جامعه افغان‌ها به ما کمک کردند، از جمله مربی ما، که به ما می‌گفت کجا برویم تا بتوانیم به قرارهای مان با مشاوران املاک در نوبل پارک و دندینانگ برسیم.»
A woman puts a microwave in a kitchen while another woman washes dishes
بهاره صمیمی (سمت چپ) در خانه‌اش در ملبورن Source: AAP / James Ross

بحران اجاره مسکن

آخرین بررسی کورلوجیک (CoreLogic) از بازار اجاره مسکن در سه‌ماهه اول سال نشان می‌دهد که نرخ اجاره در سطح ملی ۲.۵ درصد افزایش یافته است.

با این حساب، مستاجران/کرایه‌نشینان مجبور شده‌اند هفته‌ای ۵۲ دالر یا سالی بیش از ۲۷۰۰ دالر اضافه پرداخت کنند.

میزان خانه‌های اجاره‌ای در بازار به ۱.۱ درصد رسیده است که تقریباً پایین‌ترین نرخ در تاریخ کشور می‌باشد.

کلان‌شهر ملبورن در حالی که بیشترین افزایش اجاره را در سه‌ماهه اول سال داشته، هنوز با میانگین ۵۲۶ دالر در هفته ارزان‌ترین شهر در سطح کشور است.
الیزابت کانروی، محقق دانشگاه وسترن سیدنی، می‌گوید، چنین کرایه‌های بالا باعث می‌شوند بسیاری از پناهندگان و پناهجویان نتوانند به زندگی جدید خود در آسترالیا سروسامان بدهند.

خانم کانروی که اخیراً گزارش مشترکی را در مورد محرومیت پناهجویان از مسکن نوشته می‌گوید، گرانی بیش‌ازحد در بازار اجاره مسکن، پناهندگان و پناهجویان را با تصمیم‌های سریع و دشواری در زمینه انتخاب محل زندگی شان روبه‌رو می‌کند.

خانم صمیمی در نهایت با یکی از هم‌تیمی‌هایش، دو برادر و خواهر او در یک خانه اجاره‌ای سه‌خوابه در دندینانگ ساکن شد که حدود ۲۰۰۰ دالر در ماه کرایه داشت.

او می‌گوید: «ما نمی‌توانستیم کرایه را به‌موقع بپردازیم، زیرا باید منتظر پرداختی‌های سنترلینک خود می‌ماندیم و بعد تعادل همه‌چیز، از خرید مواد غذایی گرفته تا هزینه رفت‌وآمد را در نظر می‌گرفتیم، بنابراین صاحب‌خانه گفت که باید از خانه خارج شویم.»
گزارش کورلوجیک می‌رساند که سیدنی با میانگین ۶۹۹ دالر در هفته، عنوان گرانترین شهر آسترالیا را در قسمت اجاره از کانبرا ربوده است.

یک پناهجوی اوگاندایی که با ویزه بریجینگ در انتظار رسیدگی به درخواست پناهندگی‌اش در سیدنی زندگی می‌کند، مجبور شده تنها یک اتاق را در یک واحد دوخوابه ماهانه ۸۰۰ دالر به اجاره بگیرد.

این طبیب دندان ۴۳ ساله نُه ماه پیش همراه با همسرش به سیدنی آمد و سه فرزند نوجوان خود را در کشورش جا گذاشته است.

او که نه دسترسی به سنترلینک دارد و نه حق کار، به کمک سازمان‌های خیریه، از جمله سازمان خدمات پناهندگی یسوعی (Jesuit Refugee Service)، زندگی می‌کند.

او می‌گوید: «خانه گرفتن در این‌جا خیلی سخت است. رقابت خیلی بالاست.»

«ما می‌رفتیم خانه‌ها را می‌دیدیم، اما در پایان روز شرایط لازم برای اجاره را نداشتیم. به علاوه، با خانه‌هایی که ۵۰۰ – ۶۰۰ دالر در هفته کرایه دارند، همه‌چیز برای ما بسیار گران است.»
اما در ملبورن، خانم صمیمی می‌گوید، بعد از آن‌که شش ماه پیش ویزه دایمی‌اش را دریافت کرد، اکنون در شرایط بسیار بهتری زندگی‌ می‌کند.

او اکنون به عنوان دستیار طبیب دندان مشغول به کار شده و هفته‌ای یک‌بار با تیم فوتبال زنان افغان وابسته به باشگاه ملبورن ویکتوری برای فصل بعدی که تا چند هفته دیگر آغاز می‌شود، تمرین می‌کند.

اما او هنوز از وضعیت زندگی دور از خانواده خود راضی نیست و امیدوار است روزی دوباره با آن‌ها زیر یک سقف زندگی کند.

خانواده خانم صمیمی مانند هزاران خانواده دیگر افغان در پاکستان منتظر رسیدگی به درخواست پناهندگی شان هستند.

او می‌گوید: «تا حالا نمی‌توانم احساس کنم که این‌جا خانه من است. این خانه بدون مادر و پدرم خالی و موقت است.»


به اشتراك بگذاريد
نشر شده در 13/04/2023 ساعت 4:59pm
منبع: AAP