سحر قاسمی تنها نُه سال داشت که خانواده‌اش از ایران فرار کردند، اما چون در ۲۰۱۳ با قایق به آسترالیا رسیدند، قوانین مورد توافق حکومت فعلی و پیشین اجازه نمی‌دهند آن‌ها برای دایم در این کشور ساکن شوند.
آن‌عده از پناهجویان بالای ۱۸ سالی که با ویزه بریجینگ در آسترالیا زندگی می‌کنند، از حق آموزش نیز محروم هستند.
بنابراین، از نظر سحر، امیدوار بودن به آینده کار دشواری است.
او می‌گوید: «با وجود این‌که راه می‌روم، همان کاری را می‌کنم که یک فرد عادی می‌کند، ولی تا به امروز احساس می‌کنم که آزاد نیستم. احساس می‌کنم هنوز در قفس هستم، احساس می‌کنم از من انسانیت‌زدایی شده و باعث شده احساس حقارت کنم.»
خانواده قاسمی قبل از این‌که ویزه بریجینگ بگیرند، پنج سال را در بازداشت دولت آسترالیا در جزیره نارو سپری کردند.
او می‌گوید: «پنج سال را این‌جا و پنج سال را در بازداشتگاه سپری کرده‌ام، این‌جا را خانه خود ساخته‌ام. این‌جا برای من حکم خانه را دارد، نمی‌توانم جای دیگری بروم.»
سحر یکی از پناهجویانی است که قصه رنج آن‌ها توسط کِنِت لامبرت، هنرمند معاصر آسترالیایی، به تصویر کشیده شده است. خانم لامبرت سرگذشت ۱۰ پناهجو را با استفاده از صدای مصاحبه‌ها و تصاویر بصری انتزاعی به شکل نقطه‌های سفید روی پس‌زمینه سیاه ترسیم کرده است.
این ۱۰ پرتره اکنون زیر نام 'سکون' (Stasis) در سیدنی به نمایش گذاشته شده‌اند.
آقای لامبرت می‌گوید: «امید من این است که ما زندگی دیگران را به صورت بصری ببینیم و از عمق جان تجربه کنیم. این‌ها افرادی هستند که بازداشت را تجربه کرده‌اند، زمینه‌های تروما و بی‌جاشدگی را زیسته‌اند.»
«و در واقع این [نمایشگاه] درباره همدلی است؛ هرچه بیشتر بتوانیم با دیگران همدلی کنیم، به همان اندازه می‌توانیم شرایط بهتری را رقم بزنیم.»
این چیدمان/اینستالیشن هنری تعاملی، امواج صوتی را با استفاده از نقاط سفید متحرک بر پس‌زمینه سیاه بر روی صفحه‌نمایش‌ها به تصویر می‌کشد.
در کنار هر قطعه هنری، یک کُد کیوآر (رمزینه پاسخ سریع) نصب شده که بینندگان را به ویدیوهای ضبط‌شده از پناهندگان شامل در این نمایشگاه می‌برد.
سحر در این ویدیو می‌گوید: «به هرسو نگاه می‌کردم، مرگ در مقابل چشمان مان بود، و زندگی در سایه ناآگاهی، بمب‌ها و گلوله‌ها عادی شده بود.»
آقای لامبرت هنر را ابزاری قدرتمند برای تغییر دیدگاه‌ها توصیف می‌کند.
او می‌گوید: «ایده این است که من فکر نمی‌کنم هنر می‌تواند دنیا را تغییر دهد، اما می‌توانیم به تغییر نگاه‌ها کمک کنیم. می‌توانیم به تغییر افکار مردم کمک کنیم؛ و امیدوارم وقتی زمان انتخابات فرا می‌رسد، این موضوع تبدیل به یک شعار توخالی نشود و مردم واقعاً به هزینه انسانی آنچه در پشت این موضوع است، فکر کنند.»
این آثار با همکاری سازمان استارتس (خدمات درمان و توان‌بخشی بازماندگان شکنجه و تروما در نیوساوت‌ولز) و حمایت سازمان عفو بین‌الملل، آسترالیا برای یوان‌اچ‌سی‌آر، کِریِت نیوساوت‌ولز (Create NSW) و شورای هنرهای آسترالیا خلق شده‌اند.
اَگنِس کالامار، دبیرکل سازمان عفو بین‌الملل که در یک سفر یک‌هفتگی در آسترالیا به‌سر می‌برد، می‌گوید آسترالیا باید برخورد خود را با پناهجویان تغییر دهد.
قرار است خانم کالامار طی این سفر درباره نظام بازداشت فرامرزی آسترالیا با مقامات ذیربط دولتی دیدار و گفت‌وگو کند.
او می‌گوید: «[بازداشت فرامرزی پناهندگان و پناهجویان] نقض کنوانسیون پناهندگان است. نحوه رفتار با مردم در آن بازداشتگاه‌ها به منزله رفتار شکنجه‌آمیز، ظالمانه و غیرانسانی و تحقیرآمیز است و در واقع در برخی موارد، با توجه به تعداد زیادی افرادی که به دلیل این رفتارها در آن بازداشتگاه‌های فراساحلی جان خود را از دست داده‌اند، نقض حق حیات محسوب می‌شود.»
عفو بین‌الملل نگران است که روش برخورد آسترالیا با پناهجویانی که از طریق دریا وارد این کشور شده‌اند، تبدیل به الگویی برای سایر کشورها شود.
خانم کالامار می‌گوید: «متأسفانه سیاست فراساحلی آسترالیا باعث شده است که برخی از کشورهای دیگر به پیروی از این روند علاقه‌مند شوند که در آخرین مورد در بریتانیا شاهدش بودیم.»
نمایشگاه سکون تا ۱۲ می در گالری ورج (Verge Gallery) سیدنی باز خواهد بود.
